Rozdział 40

'' [. . .] W pewnym momencie myślałam, że Go zabije wzrokiem, ale Mario powstrzymywał przyjaciela. Ale ogólnie wszyscy świetnie się bawili. . .''

Rozdział z podziękowaniami dla WildChild09 i Anonimki ;) za wczorajszą pomoc. To dzięki Wam powróciła mi wena. A Wasze pomysły na pewno wykorzystam. Jeszcze raz bardzo mocno Dziękuję ;*****

Około 4 nad ranem postanowiliśmy wracać do hotelu. Atmosfera była niesamowita Marco i Mario byli tak pijani, że postanowili sobie przedłużyć imprezę wieczornym spacerkiem po Wrocławskich ulicach. 

• Kochani mamy świetny pomysł - trzymali się razem ledwo stojąc.
• Już się boje - zażartował Piszczu.
• Spokojnie Piszczynio nie masz się czego bać - podszedł do niego wesolutki Mario.
• No to opowiadaj co takiego wspaniałego uroiło Ci się w głowie - powiedział Kuba.
• Wracamy pieszo - nagle rzucił Marco stojący z Magdą.
• Co Wy na to - zapytał Mario dotrzymujący towarzystwa Ann.
• My nie mamy nic przeciw - powiedziała Ania szukając Lewego.
• My też nie - dodały Ewa z Agatą wraz z chłopakami.
• Ej, a widzieliście Lewego - zapytała po chwili Stachurska.
• Ja widziałam stoi na dworze razem z Moritzem - powiedziałam wchodząc na sale.
• Okey dzięki - uśmiechnęła się po czym wyszła przed budynek.
• A co tutaj się dzieje tak ogólnie - zauważyłam jak wszyscy się zbierają.
• A Mario z Marco wpadli na pomysł powrotu do hotelu z buta - powiedział Łukasz.
• Aha to okey, bo i tak nie mamy wyjścia, bo busy odjechały godzinę temu z ostatnimi gośćmi - powiedziałam chowając sukienkę do torby.
• O Zuzka pójdziesz się jeszcze mną przebrać - podeszła do mnie Magda z torbą.
• No spoko ja już byłam, ale dotrzymam Ci towarzystwa.
• Ooo. . . Idę z Wami - zaczął się za nami toczyć Marco.
• O nie Ty nigdzie nie idziesz siedzisz tu jasne - rozkazała mu dziewczyna.
• Dobra Misiu już się nie ruszam. Potulnie będę Ciebie wyczekiwać - powiedział i usiadł.
• Hehe. . .  Słodziak z Niego. Ale Wam zazdroszczę - powiedziałam kulejąc za przyjaciółką.
• Oj nie przesadzajmy. Ty z Mo pewnie nie masz gorzej. A w ogóle jesteście już razem - zapytała już w pokoju.
• No nie jesteśmy mamy jutro znaczy już dziś ze sobą pogadać, ale jak się spakujemy mamy iść na spacer.
• Uuu. . . Co romantyczny spacer do Lewiatana - zaśmiała się Magda wspominając szkolne wspomnienia. 
• Co zazdrościsz, bo Marco Cię nie zabrał - powiedziałam śmiejąc się.
• No kurcze nawet nie wiesz jak bardzo to jest jedno z moich największych marzeń jakie do tej pory miałam.
• Dobra koniec tych żartów przebieraj się, bo do jutra tam nie dojdziemy do hotelu - powiedziałam i doczłapałam się do łóżka.
• Heheh. . . Dobra, a w ogóle widziałaś tego nowego co z Leitnerem wszędzie chodzi.
• Widziałam, bo to jego kuzyn Syriusz - uśmiechnęłam się.
• O no właśnie nie pamiętałam imienia.
• Co podoba Ci się  - zapytałam.
• Mi??!! Nie no coś Ty mam Marco - zaczęła się rumienić.
• Oj weź przestań mi tego kitu nie musisz wsadzać i tak wiem swoje.
• No dobra masz mnie - puściła mi oczko.
• Eee. . . Wiedziałam nie żeby coś, ale jest niczego sobie. Ale Moritz ładniejszy - zaczęłam marzyć.
• Syriusz jest bardzo miły i w ogóle, ale jestem z Marco i to Jego kocham.
• A wiesz o tym, że Syriusz jest Polakiem.
• Nieee poważnie - nie wierzyła w to co jej mówię.
• No jest okazało się w ogóle, że będzie nowym uczniem w naszej szkole, bo gadałam z Nim przed chwilą, znaczy zanim poszłam się przebrać.
• Co - zapytała zdziwiona ale było widać, że się cieszy.
• No, bo jego matka i On przeprowadzili się z powrotem do Polski właśnie do Wrocławia, ale Serginio jak to mówi Mo chce chodzić z Nami do szkoły i będzie dojeżdżał byle z Nami przebywać.
• O matko niech tylko Marco się o niczym nie dowie - zaśmiała się, gdy już zbierałyśmy się do wyjścia.
• No, bo jeszcze nie wróci do Dortmundu - zaśmiałam się.
• Ej nie żartuj - powiedziała dość poważnie.
• No przecież nie żartuję - odpowiedziałam po czym ruszyłam do wyjścia.
• Uważaj na próg - krzyknęła Magda, gdy wychodziłam już z restauracji.
• Dobra spokojnie - odpowiedziałam dość poważnie.
• Co tak długo - zapytał Reus.
• A musiałyśmy sobie poplotkować - odpowiedziałam na jego pytanie.
• I jak tu zrozumieć kobiety - dodał Mario.
• Ty Mario lepiej ich nie próbuj zrozumieć - poprawił Niemca Kuba.
• Wystarczy, że będziesz je kochać - dodał Lewy.
• Właśnie - odpowiedziałyśmy wszystkie razem.
• Heheh. . . to się nazywa zgranie - zaśmiał się Moritz.
• Jakie zgranie my o niczym nie wiemy - powiedziałam równo z Magdą i Ewą.
• My także - dodała Ann z Anią.
• Chodźmy, bo zaczynam wariować machnął ręką Götze

Po czym ruszyliśmy w wędrówkę pod tytułem Nocą przez Wrocław. Wszyscy oprócz mnie całą podróż śpiewali niemieckie pieśni, a także polskie hity na cały regulator. W między czasie nawet tańczyli nie wiadomo co. W pewnych momentach zaczęłam żałować, że się z nimi na ulicach pokazuje. Podczas powrotu wszyscy podróżujący z buta szli z przodu, a ja wraz z Mo szłam na końcu i  wszystkiemu się przyglądałam. Przynajmniej nie narzekałam, że coś mnie ominęło, bo mogłam się wszystkiemu przyglądać z daleka, a jak czegoś nie słyszałam to Moritz poganiał Syriusza do przodu, żeby się przysłuchał.

• O rany. Wy też widzicie to co ja - powiedziałam wskazując na Mario trzymającego się nogi Marco. 
• Chyba nie chce wiedzieć, ale Serginio idź się przysłuchać - nakazał Leitner.
• No dobra powiedzcie, że chcecie zostać sami, a nie  - zaśmiał się.
• Idź i nie interesuj się młody.
• No dobra stary już idę.
• Zaraz dam Ci starego - krzyknął towarzysz drogi do kuzyna. Przy czym zostawił mnie i zaczął Go gonić.
• Heheh . . . Wariaty - zaśmiałam się trzymając Jego torbę z naszymi ubraniami z imprezy.
• Co zostawił Cię - podeszła do mnie po chwili Magda.
• No pobiegł nakopać Syriuszowi.
• Ale Oni się kochają - powiedziała moja przyjaciółka.
• No w to nie wątpię - zaśmiałam się.
• Ej czyżby Marco się do nich dołączył - powiedziała po chwili.
• Aha noo. . . - odpowiedziałam i wybuchłam śmiechem.
• Zuzka w co my żeśmy się wpakowały - dodała blondynka.
• Ja tam nie wiem, ale szczerze nie żałuję.
• W sumie ja też nie bo, znalazłam miłość swojego życia i nareszcie wszystko zaczyna się układać.
• No to powodzenia trzymam kciuki - pokazałam jej zaciśnięte dłonie, po czym udałyśmy się w dalszą drogę bez chłopaków.
• Laski dołączymy się do Was - podeszły do nas Ania, Ewa, Agata i Ann które także piłkarze zostawili, aby się troszkę powygłupiać.
• Heheh. . . spoko nie mamy nic przeciw - odpowiedziała Magda.
• No komórki jajowe trzymają się razem - dopowiedziałam.
• No, a plemniki razem - dodała jeszcze przyszła Pani Lewandowska.
• Dobre Anka piąteczka - krzyknęłam śmiejąc się i przybijając piąteczkę z karateczką.

Po 2 godzinnym spacerku dotarliśmy do hotelu. Każdy udał się do swojego pokoju. A dziewczyny w samochody i do swoich apartamentowców. Po wejściu do swojego zauważyłam brak Olka i Damiana. 

• Magda wiesz gdzie oni są - zapytałam przyjaciółkę, która szła w stronę swojego łóżka.
• Nie, nie widziałam pewnie znajdą się potem - uśmiechnęła się.
• No pewnie tak dobra idę się kąpać.
• A ja spać dobranoc - powiedziała dziewczyna Marco i zasnęła. Ja za to udałam się pod prysznic. Po szybkiej kąpieli 30 minutowej położyłam się spać. Około 10 rano obudziły mnie strzały.
• Magda - powiedziałam cicho do śpiącej współlokatorki.
• Co jest znowu - od bełkotała śpiąca.
• Słyszysz - zapytałam, gdy strzały robiły się coraz bardziej wyraźne.
• O matko ktoś tu jest - przestraszyła się.
• No ja się boję - powiedziałam, gdy usłyszałam krzyki.
• To co idziemy do chłopaków są pod 13 - zapytała cicho Magda.
• Okey wezmę tylko telefon - powiedziałam po czym po cichu wyszłyśmy z pokoju i podreptałyśmy do Marco, Mario, Mo i Leo.
• Dziewczyny jak to dobrze, że nic Wam nie jest - rzucili się na nas.
• Wiecie co się dzieje - zapytałyśmy.
• Nie właśnie, ale w tv mówili, że jakiś gang uciekł z więzienia - powiedział Leo.
• O matko, tylko nie to - powiedziała Magda przytulając się do Marco.
• No to mamy ciekawą sobotę - powiedziałam próbując rozluźnić atmosferę.
• Ej ani Lewy, ani Piszczu z Błaszczem nie odbierają telefonów - powiedział przerażony Mario.
• A jak coś im się stało - zaczęła panikować Magda.
• Ej bądźmy dobrych myśli co - próbował nas uspokoić Leo.
• Ale Wojtek też nie odbiera - przeraziłam się.
• Cii ktoś idzie - uciszył nas Marco, a za drzwiami było słychać kolejne strzały. . .

*****
To tyle jak mówiłam na początku odzyskałam wenę i mam mnóstwo pomysłów. Pewnie mnie zabijecie za taki obrót akcji, ale cóż trzeba było jakoś rozwinąć akcję, żeby Was nie zanudzić. Liczę na obiektywne komentarze :** I jeszcze raz dziękuję za pomoc i życzenia urodzinowe :P