Rozdział 34

• ''[. . .]Co Ty tutaj robisz miałam przecież pójść po Ciebie o 15, a jest dopiero 11:30.
• No bo. . .  ''     

• No bo co mów, a nie owijasz w bawełnę - powiedziałam.
• No bo nie mogłem bez Was wytrzymać. Nawet nie wiecie jakie szpitale są nudne - odpowiedział uradowany Wojtek.
• A tam tak źle pewnie nie było - szturchnął Go Lewy.
• Nie??!! Ty nawet nie wiesz co mówisz stary. To nie Ciebie przez 1,5 tygodnia karmili kroplówkami, a potem jakimiś papkami z nie wiadomo czego. Kurde jak ja współczuje tym biedakom, którzy tam zostali.
• Heheh. . . i wrócił nasz kochany Wojtek - zaśmiał się Kuba.
• No ba wątpiliście we mnie - zapytał urażony.
• My ?? Nigdy coś Ty - odpowiedziałam na co wszyscy wybuchli śmiechem.
• Chłopaki mam do Was bajerę - zapytałam po chwili namysłu.
• Tak księżniczko - odpowiedzieli wszyscy.
• Może nie wszyscy pamiętają ten nasz mecz towarzyski dla dzieci, ale potrzebuje małej pomocy.
• Słuchamy nadal.
• No więc wtedy poznałam Szymona. Tego chłopca na wózku - spojrzałam na Kubę i Piszcza - I obiecałam sobie, że Go odwiedzę mamy 12:40 do 17 wolne, bo mamy trening, a jutro nie mogę przez mecz. Chciała bym Was zapytać kto chciał by mnie zawieść do szpitala na Ołbińskiej - zapytałam.
• Hmm. . . - usłyszałam rozmyślania chłopaków.
• Wiesz mała dla Ciebie zawsze wszystko, ale zaraz muszę jechać z Kubą i Lewym po dziewczyny, bo przylecą. I tak za bardzo nie możemy - odpowiedział Łukasz.
• Oczywiście rozumiem może pojadę tramwajem spoko - odpowiedziałam lekko smutna i udałam się do pokoju po kurtkę.
• Kurde nawet żaden z nas nie może, bo wszyscy jedziemy po laski - odpowiedział Wojtek.
• Spoko poradzę sobie - krzyknęłam będąc już przy wyjściu.

Hmm. . . no cóż nie wiem jak tam dotrzeć, ale popytam ludzi i dam sobie rade pewnie. Jak zawsze szkoda, że nie mogą, ale mają też swoje życie nie powinnam im zawracać głowy jeszcze sobą. Wezmę tylko płaszczyk i szalik z rękawiczkami, bo zrobiło się coś ostatnio zimno. Ale czego oczekiwać mamy 27 stycznia i zima jak ta lala.

Tymczasem cały czas przy stoliku.

• Gdzie ona poszła - zapytała Magda, która musiała iść do trenera razem z Mario, Marco i Mo.
• A Zuza poznała tego chłopca wtedy na meczu i chciała do niego pojechać- odpowiedział Wojtek.
• No i co związku z tym - zapytał Marco.
• Postanowiła sama sobie poradzić - powiedział bezradnie Piszczyk.
• A Wy nic - zapytała Magda.
• No nie możemy za bardzo niestety przykro nam - rzekł Kuba.
• Czemu, bo nadal nie rozumiem - zapytał Mario.
• Bo głupku jedziemy po Anie, Agatę i Ewę - powiedział Lewy. 
• Mrr. . . zapowiada się ciekawy wieczór - zaśmiał się Mario.
• Ej nie zapominaj, że mamy dziś trening - sprowadził na ziemię przyjaciela Marco.
• Kurde no musiałeś nie no musiałeś zniszczyć mi południe - zaśmiał się młody Niemiec.
• A gdzie ona teraz jest - zapytał Mo.
• Zapewne poszła do pokoju - odpowiedziała Magda.
• Okey to na razie - machnął ręką i udał się do drzwi wyjściowych.
• Ej coś ich łączy - zapytał Szczęsny.
• Kumplu nie pytaj długa historia - zaśmiał się Robert.
• A mogę ją poznać.
• Nie wiem czy chcesz - zaśmiała się Magda.
• Ej to przecież moja Siostra muszę wiedzieć czy coś ją łączy z tym młodym Niemcem - powiedział bardzo poważnie bramkarz.
• Dobra powiem Ci On ją kocha nie widzi poza nią świata, tak samo jak ona jego. Niestety Mo uważa, że Zuza Go nie kocha i na odwrót to tak w wielkim skrócie - powiedziała Magda. 
• Ale wiesz takim bardzo wielkim skrócie - zaśmiał się Marco.
• Aha spoko rozumiem. Normalnie jak jakieś romansidło - odpowiedział.
• Dobra to my spadamy pa - powiedziała zakochana para i udała się na ogród.  

***** 

Szłam sobie sama do pokoju dość powoli, bo szukałam karty wejściowej. Gdy usłyszałam jak ktoś biegnie, a gdy się odwróciłam kogo ujrzałam?? Oczywiście Moritza Leitnera.

• Siema - powiedział kiedy już mnie wyprzedził.
• Cześć - odpowiedziałam niepewnie.
• Słyszałem, że masz problem - powiedział patrząc na moje buty.
• Mam znaczy nie nie mam nie przejmuj się dam sobie sama radę jestem dużą dziewczynką - próbowałam Go spławić choć tak na prawdę tego nie chciałam. Udałam się do pokoju gdzie nikogo nie było, Damian z Eweliną poszli na spacer, a Olek podrywał recepcjonistki. Coś mi się czuję, że chciał wywołać u mnie zazdrość, ale słabo mu szło.
• Wiem, że jesteś dużą dziewczynką widząc jak radzisz sobie w życiu i jak pomagasz innym. Ale mogę Cię podwieźć o ile oczywiście chcesz - kiedy skończył spojrzał mi głęboko w oczy.
• Poważnie - zapytałam kiedy tylko wzięłam rzeczy.
• Oczywiście, że tak. Pomagałaś mi bezwarunkowo nawet się nie znaliśmy. Muszę Ci się jakoś odwdzięczyć.
• Mo dziękuję Ci bardzo bardzo - przytuliłam Go mocno i udaliśmy się do jego samochodu. Całą drogę siedziałam cichutko troszkę się wstydziłam. Ale on przerwał grobową ciszę.
• Jak tam się czujesz.
• A dobrze nawet bardzo ciekawa jestem na jakie składy odważą się jutro trenerzy na ten mecz ze Śląskiem. 
• Hmm. . . Pewnie będziesz w pierwszym składzie, a jak nie posiedzimy razem - puścił mi oczko. 
• No ewentualnie razem posiedzimy na trybunach - zaśmiałam się.
• Czemu tak uważasz - spojrzał zdziwiony kiedy stanęliśmy na światłach.
• Myślisz, że taka fajtłapa jak ja będzie grać w takim meczu. Jeszcze nawet na badaniach mogę nie przejść przez ten brzuch.
• Oj tam dla mnie i tak jesteś piękna, urocza, inteligentna i świetnie sprawujesz się na bramce.
• Przestań, bo zacznę się rumienić - odpowiedziałam zasłaniając twarz dłoniami.
• A i zapomniałem dodać do twarzy Ci z rumieńcami - puścił mi oczko.
• Ej dobra koniec komplementów, bo pewnie wyglądam jak burak.
• Nie.
• Tak
• Nie.
• Tak 
• Nie, a nawet jeśli to jak mój piękny buraczek.
• Miło słyszeć takie miłe słowa od tak przystojnego piłkarza najlepszego klubu, ale starczy nie jestem taka idealna - powiedziałam kiedy byliśmy pod szpitalem.
• Dla mnie zawsze byłaś, jesteś i będziesz idealna mała - po czym bardzo mocno mnie przytulił. Dopiero teraz zaczęło do mnie docierać jak bardzo Go lubię i jak jemu na mnie zależy i stara się bym była szczęśliwa. A może On mnie kocha nie no co za bzdury nigdy taki chłopak jak On i dziewczyna jak ja to nie miało by sensu. Kiedy weszliśmy na odział podeszłam do recepcjonistki na początku była bardzo nie miła, ale jak Mo przestał się bawić w ninje od razu zmieniła nastawienie. Najpierw rzuciła się z koleżankami na piłkarza, kiedy tylko oderwaliśmy się z ich szponów udaliśmy się pod 7.
• Heheh. . . Ty tak zawsze - zapytałam śmiejąc się z chłopaka wycierającego błyszczyk z jego policzków.
• Nic nie mów czasami mam tego dość - odpowiedział zły.
• Poczekaj gdzieś w torebce mam mokre chusteczki - odpowiedziałam dając chłopakowi.
• Dziękuję - dał mi buziaka w policzek po czym weszliśmy na salę. 
• Wow - powiedziałam na wejściu. Sala była olbrzymia po lewej stronie były 4 łóżka postawione pionowo do wejścia na wprost znajdowało się duże okno z widokiem na park przy szpitalu a po prawej była szafa, stolik i kącik z zabawkami.
• Dzień dobry - powiedział po Polsku Moritz do rodziców chłopca leżącego obok Szymona.
• Cześć mały - podeszłam do chłopca.
• Dzień dobry - powiedział niepewnie
• Poznajesz mnie - zapytałam.
• Tak poznaję jesteś nowym bramkarzem Borussi Dortmund, ale boję się tego Pana - wskazał na Leitnera.
• Jego nie masz się co bać. To taki zabawny klaun - zaśmiałam się do chłopaka wyjmując z torebki maskę.
• Skąd to wzięłaś - zapytał Niemiec.
• A nie pytaj - odpowiedziałam siedzieliśmy u chłopca tak około dwóch godzin, bo potem przyszli jego rodzice i wyszliśmy.

 Było bardzo miło mały kilka razy zadawał nam pytanie czy jesteśmy razem i czy się kochamy.  Następnie udaliśmy się do hotelu, aby spakować torby na trening. . .

******
Hmm. . . To tyle przepraszam za błędy, ale płacze i literki mi się mieszają. Liczę na miłe komentarze pa :(