Rozdział 47

"[. . .] Oczywiście nie myliła się razem z Niemcem powiedzieliśmy wszystkim zgromadzonym, że jesteśmy parą. Nie obeszło się bez ogromnej radości i miliona gratulacji."

Resztę południa spędziliśmy bardzo miło głównie śmiejąc się i żartując. Wszystkie dowcipy opowiadali Polacy z czego Niemcy padali ze śmiechu na podłogę lub zalewali się łzami radości. Cóż chyba nie znali nas Polaków od tej strony.

• Piszczu skończ błagam - zwijał się z bólu brzucha Mario.
• Błaszczu Ty także, bo się zaraz zleje - śmiała się także Łucja.
• A ja ich poprę  - ledwo łapiąc oddech powiedział Marco.
• Tak całkowicie poważnie skąd Wy znacie takie kawały - pytał Mo ledwo powstrzymując śmiech.
• Wiesz kochanie niektórzy Polacy już tak mają - uśmiechnęłam się.
• Jak - zapytał zbytnio nie rozumiejąc.
• Tak, że Bóg ich obdarował talentem do gry i darem rozśmieszania przyjaciół.
• Ale ja nie widzę z tego żadnego daru każdy potrafi opowiadać jakieś żarty - powiedział oburzony Syriusz.
• Oj Mój Drogi tu się mylisz, bo niektórzy walą sucharami na wszystkie strony, a tylko Polacy najwidoczniej mają dar powalania Niemców na kolana - powiedziała całkowicie spokojnie Magda. 
• Choć tylko niektórzy Polacy nie mają poczucia humoru i tylko zgrywają mądrych - dodał Łukasz.
• No raz pojechałem z kumplami i kumplami kumpli na imprezę jak jeden z nich zaczął ''żartować'' to myślałem, że zaraz padnę z powodu jego niskiej inteligencji. On się bawił świetnie, ale nikt na 12 osób nawet raz się nie uśmiechnął - powiedział Kuba.
• A kto to był - zapytał Marco.
• Właśnie Polak czy obcokrajowiec - zapytał Fornalik.
• Hmm. . bez obrazy kolegom Niemcom, ale to był Wasz rodak - dodał Błaszczykowski.
• O no właśnie Wy macie fantastyczne poczucie humoru. Najwidoczniej to był jakiś wyrzutek - powiedziałam uśmiechając się do swojego chłopaka.
• Dobra spoko mam rozumieć aluzję, że jako Niemcy nie potrafimy rozbawiać ludzi - obraził się Marco.
• Ooo. . . Lamka się obraziła - zaśmiał się Leo siedzący z moją siostrą.
• No cóż trafiają się już tacy. A najwidoczniej Lamy nie mają poczucia humoru - dodał Syriusz.
• O i tutaj widać, że ma coś z Polaka - skomentowała Magda, gdy Jej chłopak opuścił salę.
• No ba urodę mam po ojcu, który pochodził z Niemiec. W takim razie po matce Polce odziedziczyłem poczucie humoru - zaśmiał się przytulając przyjaciółkę.
• A skromność to po kim - szturchnął go Moritz.
• A wiesz, że nie wiem - powiedział pół Niemiec pół Polak.
• No mogłeś powiedzieć, że po sąsiedzie lub fantastycznym kuzynie - dodałam od siebie, gdy obserwowałam całą zaistniałą sytuację.
• Hehehe. . . Wiecie co wszystko super, ale jutro musimy wrócić do szkoły, a jeszcze muszę znaleźć Marco - Magda spojrzała na Syriusza.
• To Wy już chodzicie z powrotem - zapytałam.
• No niestety, bo mogła bym tutaj z Wami siedzieć codziennie - uśmiechnęła się blondynka po czym razem z Serginio zaczęła się ze wszystkimi żegnać.
• Wpadniecie jutro - zapytałam przyjaciół.
• No może - uśmiechnęli się.
• A jeśli mnie zabiorą do Warszawy - zapytałam smutnym głosem.
• Spokojnie Kochana. To dla nas trudny wybór, ale bardzo się postaram być przy Tobie podczas przeszczepu - powiedziała Magda, gdy się ze mną żegnała.
• Dobrze to pa trzymajcie się - powiedziałam - Piszcie do mnie dobrze jak tam po powrocie do szkoły - dodałam, gdy byli przy wyjściu.
• Obiecuje. Kocham Cię i trzymaj się - pomachała moja przyjaciółka.
• A ogólnie gdzie moja komórka - zapytałam po chwili poszukiwań.
• Policja zabrała, ale mamy nowy - powiedział mój tato, gdy Mo wyjmował pudełko z torby.
• A dodatkowo my kupiliśmy zmienne obudowy i fioletowe etui by i ten nie skończył tak samo jak poprzedni - powiedziała Agata z Ewą.
• A co się stało - zapytałam niepoinformowana o tym co się stało.
• Jak Ci wypadł ekranik pękł i nie nadawał się już do niczego - powiedział Piszczyk.
• Jejku dziękuję Wam - uśmiechnęłam się.
• Nie masz za co. Wystarczy, że żyjesz i uśmiechasz się razem z Nami dla Nas - powiedział Leitner.
• To mój wymarzony - powiedziałam trzymając Go w żółto czarnej obudowie, a w drugiej miałam z herbem i barwami Śląska Wrocław.
• To my się będziemy zbierać - powiedzieli moi rodzice.
• To ja mogę Państwa odwieźć - powiedział Leo.
• Nie no nie musi się Pan trudzić. Przyjechaliśmy pociągiem to i nim wrócimy - powiedziała moja mama.
• To dla mnie żaden problem tylko sama przyjemność - mówił patrząc wprost w oczy Łucji.
• Ale my nie chcemy sprawiać problemów - mówiła lekko zawstydzona wzrokiem Bittencourta.
• Zawiozę Was i koniec rozmowy. A ogólnie nie lubię jak mówią do mnie Pan, więc jestem Leonardo Bittencourt, a dla przyjaciół Leo - uśmiechnął się przedstawiając mojej rodzince.
• No to my lecimy jak coś to dzwoń masz już telefon - powiedziała moja rodzicielka.
• Ale rano, żebyśmy na marne nie jechali - powiedzieli przy wyjściu.
• Dobrze, dobrze będę pamiętać - uśmiechnęłam się.
• No to i my się zbieramy, bo nie wiemy gdzie się podziały  nasze pociechy - zaśmiała się Ewa.
• No to wyruszamy na poszukiwania naszych sreberek - piłkarze zrobili się na bohaterów pożegnali i wybiegli z sali.
• Heheh. . . Matko z kim ja się zadałam - zaczęłam się śmiać do maskotki od Sary i Oliwki.
• Z świetnymi ludźmi - zaśmiała się Agata.
• No temu nie zaprzeczam. Bardzo się cieszę, że Was znam. Na prawdę  - uśmiechnęłam się do wszystkich.
• To ja się z Wami zabiorę - powiedział Waldemar zabierając ubrania.
• Dobrze zapraszamy - powiedziały dziewczyny, a w tej chwili na salę wbiegły dziewczynki ze swoimi tatusiami.
• Mamuś, mamuś - krzyczały jedna przez drugą.
• Cichutko tutaj nie wolno krzyczeć - próbowały je uspokoić.
• Mamuś, a tatuś powiedział, że jedziemy do domu - mówiła już znacznie ciszej smutna Sara.
• Tak kochanie zbieramy się właśnie - wzięła ją na ręce.
• Ale ja nie chcę Jej tu siamej zostawić - wtórowała Oliwka.
• Spokojnie zostanę z Nią póki nie zaśnie - uśmiechnął się do małych Mo.
• Ale na pewno - spojrzały na Niego groźnym wzrokiem.
• Oczywiście, że tak - pocałował mnie.
• No bo jak ją skzywdzis to sobie inaczej polozmawiamy - małe stanęły z dwóch stron zakładając rękę o rękę i patrząc na mojego ukochanego wzrokiem mordercy.
• Mmm. . . zabrzmiało bardzo groźnie - zaśmiałam się.
• Aż za groźnie. Moritz My byśmy się na Twoim miejscu bardzo bali - zaśmiał się Łukasz z Kubą po czym zabrali swoje córki.
• W takim razie cześć kochani - pożegnali się i wyszli.
• No to tym razem zostaliśmy w końcu sami - zaśmiał się.
• Raczej tymczasowo póki Leo po Ciebie nie wróci - uśmiechnęłam się.
• No tak zapomniałem - położył rękę na swoim policzku.
• Dobry wieczór - na salę wszedł mój lekarz prowadzący.
• Dobry, dobry - uśmiechnęliśmy się do Niego.
• To jak gotowa na podróż do środkowej Polski - zapytał ucieszony.
• Czemu do Warszawy - zapytał Leitner.
• Niestety u nas nie mamy miejsca na tym oddziale by ją przyjąć. A organ już został przetransportowany do stolicy gdzie mają już jedno wolne miejsce przyszykowane dla Zuzanny - powiedział.
• Aha to dobrze w takim razie rozumiem - odpowiedział mój chłopak.
• To jak chcesz żyć i zostać zoperowaną. Teraz wszystko zależy od Ciebie, bo rodzice się zgodzili - zapytał mnie patrząc mi w oczy z pełną powagą.
• Oczywiście. Muszę żyć, chcę nie mogę opuścić nikogo w wieku 17 lat, a w sumie już prawie 18. Pragnę dożyć swojej osiemnastki, bo w końcu to tylko 4 miesiące. Nie będę mogła ich zranić i pozwolić cierpieć tak jak ja wycierpiałam po stracie kogoś bardzo bliskiego - powiedziałam dumna z siebie z czego zaczęły mi płynąć łzy po policzkach.
• No to pakuj manatki jutro o 6 zostaniesz przetransportowana do szpitala na odział transplantologii gdzie spędzisz 14 dób - uśmiechnął się i wyszedł.
• Widzisz jednak wrócisz do Dortmundu - puściłam mu oczko.
• No chyba śnisz, że Cię zostawię - powiedział bardzo poważnie.
• Dobra nie pojedziesz - dałam mu buzi w policzek - Tylko jeszcze muszę zadzwonić do rodziców - jak powiedziałam  tak zrobiłam. Po 30 minutowej rozmowie rozłączyli się.
• I jak - zapytał Niemiec.
• Okey. Kazali dać Ci ich telefon i tylko jak będziesz lecieć do mnie masz do nich zadzwonić, bo sami nie będą mogli przyjechać przez pracę. No to jeszcze zadzwonię do Magdy.

*** 

Wyszłam razem z Syriuszem w poszukiwaniach Marco, ale nigdzie Go nie było.

• Bardzo się o niego martwię - powiedziałam smutnym głosem.
• Pewnie nic mu nie jest - powiedział Syriusz.
• Ale i tak to nie zmienia faktu, że się o Niebo boję - powiedziałam prawie płacząc.
• O tu jesteście. Podwieźć Was - wpadł na nas Mario.
• Dzięki bardzo chętnie - odpowiedziałam kierując się w stronę parkingu.
• Ej wiecie co z Marco nie odbiera telefonu od kiedy wyszedł - zapytał Mario kiedy juz jechaliśmy. 
• Nie właśnie nie wiemy nic.
• Może wrócił do Niemiec - rzucił Serginio.
• Serg zamknij się. Na pewno by nie wrócił nie żegnając się z Nami - powiedziałam razem z Götze.
• No dobra, ale wszystko możliwe - dokończył.
• Mam maleńką nadzieję, że nie - odpowiedziałam.
• Okaże się w hotelu, bo mamy jeden pokój jak Go nie będzie znaczy, że wyjechał - powiedział Mario.
• W takim razie sami się przekonamy wieczorem - powiedziałam.
• A właśnie gdzie Ty nocujesz - zapytał Mario Serginio.
• Razem z rodzicami Zuzki póki moi nie wrócą z Niemiec.
• Aha, bo jak Marco nie będzie możesz mieszkać ze mną nie - Niemiec się uśmiechnął.
• Spoko nie ma sprawy - gdy sobie tak gadali zauważyłam numer Zuzki gdy odebrałam usłyszałam Jej szczęśliwy głos.
• Co tam robisz - zapytała.
• A siedzę sobie i słucham radio i biadolenia chłopaków. A Ty - zapytałam.
• Właśnie chciałam Cię w sumie Was poinformować. Ale to proszę o spokój, całkowite wyluzowanie i takie tam. Jutro już do mnie nie przyjeżdżajcie, bo to nie będzie miało sensu szkoda Waszego paliwa i czasu wystarczy, że będziecie się za mnie modlić od 6 rano - mówiła, a mi serce z każdym słowem coraz bardziej biło.
• Ale o co chodzi - zapytałam.
• Jadę jutro do Warszawy - wykrzyczała pełna radości.
• A czemu tam - zapytałam po czym wszystko mi wytłumaczyła.
• Co to za klinika - rzuciłam kolejne pytanie.
• Klinika Chirurgii Ogólnej, Transplantacyjnej Wątroby. Podobno trafię do jakiegoś super doktora - odpowiedziała.
• Dobra to ja się modlę. Mo będzie z Tobą - zapytałam.
• No oczywiście, że będzie. Nawet nie ma szans, żeby wrócił z resztą do Niemiec. Właśnie wyszedł załatwić sobie kilku dniowy urlop chorobowy - powiedziała szczęśliwa.
• Cieszę się z Waszego szczęścia - odpowiedziałam niepewnie.
• A co się stało? Coś z Marco? Już mam mu nakopać - rzuciła odważnie jak zawsze.
• Nie ma Go nigdzie i się martwię - zaczęłam płakać.
• Spokojnie przecież nic nie zrobiłaś. To jego Niemiecka duma się odezwała - powiedziała to tak, że od razu na mnie zadziałało.
• Dziękuję. Kocham Cię - powiedziałam Jej najszczerzej jak tylko potrafiłam.
• Ja Ciebie też Kochanie - czułam się jak uśmiecha co mnie bardzo wspierało na duchu.
• Ja kończę trzymaj się tam. Pamiętaj, że jesteśmy tam z Tobą wszyscy. Powiem klasie żeby trzymali kciuki dobrze - powiedziałam do niej.
• Dobrze pozdrów wszystkich i powiedz im, że cholernie za nimi tęsknię - powiedziała, a ja się rozłączyłam.

Po wyjściu z samochodu Mario pobiegłam od razu do domu. Wyczekując na wiadomość od Mario. I odliczając czas do przeszczepu Zuzki.

***

Wysadzając Magdę widziałem jak bardzo martwi się o tego durnia oraz jak przeżywa operację przyjaciółki. Szczerze sam się bardzo bałem. Potem Syriusz trochę mnie denerwował, ale w sumie pasował do tej Polki. Z tym tylko, że z Marco to mój najlepszy przyjaciel. Jest dla mnie niczym brat przez co zasługuje na to co najlepsze. Magda też dobrze wyglądała świetnie się dogadywała z Nim i była o wiele lepsza od Caroline, a Serg im się tylko wpychał, niepotrzebnie mieszając w to wszystko. Podrzuciłem młodego pod dom Zuzki i wyruszyłem wprost do swojego hotelu.  W myślach miałem cały czas myśl Gdzie jest ten mój idiota. Gdy wszedłem od razu zauważyłem. . .

*****

Matko, ale się rozpisałam. Nie mam sił nawet na więcej. Natchnęło mnie i pisałam co mi palce kazały.